Nadia van Delft in Paard&Sport KNHS

Nadia van Delft in Paard&Sport KNHS. Zij is lid van de Maasruiters Megen. Haar aangrijpend verhaal stond laatst in het magazine Paard&Sport van de KNHS. Hierbij het artikel.

Het is meer dan een sport. Het is een leefstijl

Ze is een succesvol ponyruiter, tot Nadia van Delft posttraumatische dystrofie krijgt. Ze klimt zo snel mogelijk weer te paard. Helaas wordt de ziekt chronisch en heeft ze veel pijn. Met het recreatiepaard van haar moeder klimt ze toch op tot de ZZ-Licht. Omdat dit dier aan zijn taks zit, wordt een talentvol jong paard aangekocht. Ondanks een goede start gaat het ernstig mis.

‘Ik weet nog elke pas’, beschrijft ze. Nadia breekt haar heup en been. Ze moet acuut worden geopereerd. Een revalidatie van tweeënhalf jaar volgt. Maar haar heup is aan het afsterven. Toch zit ze ook deze keer al naar een halfjaar weer op de paardenrug.

Sinds het ongeluk is ze minder onbevangen. ‘Het is niet de angst voor het paardrijden zelf. Nadat ik eraf lag, kwam ik meteen overeind en stond ik tegen de bakrand geleund om weer op te stappen, zoals ik heb geleerd. Maar ik kon niet meer op mijn staan, dus dat lukte niet. ‘Nadia heeft zoveel schade in haar lijf dat ze eigenlijk niet nog een keer mag vallen. ‘Die wetenschap maakt het anders. Ik weet het dan echt over is. Maar paardrijden is wie en wat ik ben. Het is mijn identiteit. Ik wil mezelf elke dag prikkelen om beter te zijn, altijd streven naar iets meer. Paardrijden is nooit af. Het is elke dag een uitdaging, elke dag is anders. Je bent voortdurend aan het perfectioneren. Dat maakt het voor mij leuk.’

Strijdlust

Nadia kan niet meer rijden zoals ze zou willen. ‘Hoewel het nooit mijn bedoeling was om er mijn beroep van te maken, streefde ik er altijd wel naar om met de paarden die ik had, zo hoog mogelijk te komen. Na het ongeluk kreeg ik te horen dat het de vraag was of ik er überhaupt nog ooit op zou kunnen.’ Haar strijdlust kwam meteen naar boven. ‘Als iemand zegt dat iets mij niet gaat lukken, ga ik er alles aan doen om het tegendeel te bewijzen. Na zo’n ongeluk gaat alles heel snel. Je ligt in een ambulance, je kleren worden opengeknipt, je bent kwetsbaar op zo’n moment. Als ze dan zeggen dat het een zeer complexe breuk is en dat de toekomst niet gunstig eruit ziet, voel je wel verdriet, maar je bent ook overdonderd. Je gaat stap voor stap door alles heen. Bij mij overheerste het gevoel dat ik er alles aan ging doen om mijn oude leven terug te krijgen. Paardrijden was nog eerder mijn doel dan lopen.’

De eerste keer erop viel zwaar tegen. ‘Ik had verwacht dat het magisch zou zijn, een veel te romantisch beeld. Maar het was vooral frustrerend. Ik had naar het moment toegeleefd, maar had zoveel pijn en voelde dat mijn heup echt niet wilde’. Nadia zette door. Zoveel zelfs dat ze inmiddels weer een eigen paard heeft, waarmee ze reservekampioen in L1 werd. ‘Natuurlijk heb ik wel eens gedacht aan opgeven. Dat heb ik af en toe nog wel. Ik geef signalen die niet helemaal kloppen, omdat ik noodgedwongen uit balans zit. Daardoor is mijn paard soms onzeker en zoekend. Het is mijn keuze om pijn te lijden. Maar ik wil niet dat mijn eronder lijdt. Ook wil mijn hoofd driehonderd procent en mijn lichaam nog maar veertig. Dat is een dagelijkse worsteling waarbij ik me neer probeer te leggen.’ Nadia, werkzaam als medisch maatschappelijk werker in een revalidatiecentrum, beseft dat buitenstaanders niet snappen dat ze haar leven op het spel zet voor paardrijden. ‘Het is meer dan een sport. Het is een leefstijl. Er komt zoveel meer bij kijken. Paarden is wat ik adem en leef, waar ik heel de dag mee bezig ben. Als dat weg zou vallen valt er een enorm gat.’